Het is een kleine bed & breakfast op het platteland van Engeland en ik schrijf mijn column. Ik kwam hier per ongeluk, op 50 km van mijn geplande tussenstop in Bletchley Park. Een foutje van gehaast boeken. Een dubbel foutje want normaal vermijd ik B&B’s omdat ik me geen houding weet te geven naar de eigenaars: professioneel afstandelijk of gemoedelijk intiem?
De verlammende stress is gelukkig gezakt. De dag voor vertrek had ik als in een trance beleefd: hyperfocus op alles wat geregeld en gepakt moest worden: mijn eerste vakantie per motor, ik zou kamperen en had als einddoel de Autscape conferentie. Maar op de dag van vertrek sloeg de onzekerheid toe. Een vriendin praatte me gelukkig moed in “als je eenmaal op je motor zit”…
Maar overvallen was ik en het zat dicht tegen paniek aan. Die reactie hield me bezig, zo tussen Dover en Great Paxton. Als klein kind reisde ik namelijk ontzettend veel: ik liep mijn neus achterna en die bracht me op de leukste plaatsen. Banketbakkerijen, rangeerterreinen, bouwputten, slachthuizen. Het leven was eenvoudiger, 50 jaar geleden, en niets stond een 8-jarige in de weg om de wereld onbevangen te ontdekken. Ik keek mijn ogen uit, observeerde van gepaste afstand, leerde zonder te vragen. Reizen dus is verrukkelijk: oneindig veel nieuwe dingen om te observeren en te begrijpen. Misschien iets vreemder dan thuis, maar ontslagen van de verplichting om er deel van uit te maken.
Wat was er anders dan? In die B&B werd het duidelijk: Ik ging voor het eerst in mijn leven alleen op vakantie. Als kind ging ik met mijn ouders, daarna met vrienden, partners of gezin en nu voor het eerst in mijn eentje. Ik was voor het eerst verantwoordelijk voor mijn eigen invulling en ik stierf van de zenuwen. Die stress is nu weer voorbij, delft het onderspit tegen het mogen observeren.
Ik heb ondertussen al wel van de reis genoten, ook zonder reisgenoten.
(gepubliceerd in: Engagement met Autisme, Jaargang 42, najaar 2015)
