Nog 32 uur voor de boeg maar het team was al uiteengeslagen, als een vloot getroffen door een storm. Een kleine dag waren we bezig en we vielen één voor één te prooi aan frustratie, wanhoop en verslagenheid: we hadden slechts 1 van de circa 20 analyses afgerond. Ik keek de kamer rond en ontmoette de blik van ongeloof ook bij andere deelnemers: een Noorse operator, een Tsjechische leverancier, zijn Amerikaanse projectmanager, een collega van me als klant en ik als veiligheidsspecialist, een invaller-job. Maar geen cultuur- of kennisverschil dat dit resultaat kon verklaren.
Ik trof het deze week want ik hoefde niets voor te bereiden; iemand anders leidde als facilitator het team langs de analyses volgens een standaard procedure. De facilitator was net als ik ingevlogen voor de gelegenheid; hij zou mijn werk eenvoudig maken, saai haast. Maar ik had me vergist: het zou een hele interessante week worden. Behalve door ongeloof was ik ook getroffen door een herkenning: die facilitator kwam me bekend voor, héél bekend zelfs. Het zou toch niet dat….? Warempel, ik keek naar mezelf en de gelijkenis met zijn reacties en handelen was treffend: de facilitator hield bij twijfel krampachtig vast aan protocol, kapte discussies af nèt voordat de overeenstemming was bereikt, struikelde over punten en komma’s, wilde principiële lesjes leren aan een team dat overeenstemming wilde bereiken, was meer bezig om zijn kennis en rol uit te leggen dan die van anderen te gebruiken. En ook al had hij gelijk, het werkte niet.
Normaal moet je leren van mensen die iets beter kunnen dan jij. Nu leerde ik van iemand die iets slechter kon dan ik. Het was alsof ik in een spiegel keek en mezelf een paar jaar terug in de tijd zag. Ik keek naar mezelf en kon van mijn eigen fouten leren. Ik had het bijzonder getroffen deze week…
(gepubliceerd in Autisme, Jaargang 43, winter 2016)
